در فوتبال، تاکتیک‌ها و استراتژی‌های متنوعی وجود دارد که تیم‌ها برای دستیابی به موفقیت از آن‌ها استفاده می‌کنند. این رویکردها می‌توانند بر اساس فلسفه مربی، نقاط قوت و ضعف تیم خودی و حریف، و شرایط بازی متفاوت باشند. به طور کلی، این تاکتیک‌ها را می‌توان در دو دسته اصلی تهاجمی و دفاعی طبقه‌بندی کرد، اما بسیاری از استراتژی‌ها ترکیبی از هر دو جنبه هستند.

در رویکردهای تهاجمی، هدف اصلی ایجاد موقعیت گلزنی و به ثمر رساندن گل است. برخی از استراتژی‌های تهاجمی رایج شامل بازی مستقیم با ارسال پاس‌های بلند به مهاجمان، بازی مالکانه با پاس‌های کوتاه و حفظ توپ برای باز کردن فضا، و استفاده از وینگرها برای نفوذ از کناره‌ها و ارسال توپ به داخل محوطه جریمه است. همچنین، ضدحمله یک استراتژی تهاجمی است که در آن تیم پس از به دست آوردن توپ در زمین خودی، به سرعت به سمت دروازه حریف حمله می‌کند.

در مقابل، استراتژی‌های دفاعی بر جلوگیری از گل خوردن و حفظ دروازه تمرکز دارند. دفاع منطقه‌ای که در آن هر بازیکن مسئول پوشش دادن یک منطقه خاص از زمین است، دفاع نفر به نفر که در آن هر بازیکن مستقیماً یک بازیکن حریف را مهار می‌کند، و دفاع اتوبوسی که در آن تیم با تعداد زیادی بازیکن در زمین خودی جمع می‌شود تا فضا را برای حریف محدود کند، از جمله استراتژی‌های دفاعی رایج هستند. پرس شدید در زمین حریف نیز یک استراتژی دفاعی تهاجمی محسوب می‌شود که هدف آن بازپس‌گیری توپ در مناطق خطرناک حریف است.

علاوه بر این استراتژی‌های کلی، تاکتیک‌های جزئی‌تری نیز وجود دارند که در طول بازی به کار گرفته می‌شوند. این تاکتیک‌ها می‌توانند شامل حرکات ترکیبی بازیکنان، استفاده از ضربات ایستگاهی، تغییر ریتم بازی، و استفاده از تعویض‌ها برای تغییر روند مسابقه باشند. در فوتبال مدرن، انعطاف‌پذیری تاکتیکی و توانایی تغییر استراتژی در طول بازی به یک ویژگی کلیدی برای تیم‌های موفق تبدیل شده است. مربیان به طور فزاینده‌ای به دنبال ایجاد سیستم‌هایی هستند که به تیمشان اجازه می‌دهد تا در فازهای مختلف بازی و در مواجهه با حریفان گوناگون، رویکردهای متفاوتی را اتخاذ کند.